A nuestro hijo

Este es el proyecto que hemos creado juntos; proyecto familiar en la adopción de nuestro hijo que forma parte ya de nuestras vidas. Te lo dedicamos a tí con mucho amor, que algún día estarás ya con nosotros para siempre. De tus papás. RICARD Y JOANA

domingo, julio 02, 2006

Domingo 02/07/2006


NUESTRO PRIMER DOMINGO EN KARAGANDA.....


Llevamos 5 dias en Karaganda y antes de venir pensabamos que tendríamos mucho tiempo libre, pero la realidad es que no es así. Te levantas por la mañana, ducha, desayuno y te vienen a buscar para ir a MALUTKA. A las 12 h. te vuelven a llevar al apartamento o a la puerta del super si necesitas ir. Comemos, descansamos un poco y a las 16 h. otra vez hacia el orfanato. A las 18h. cuando se acaba la visita es un momento triste ya que te gustaría pasar muchisimo mas tiempo con Ricard.
Cada dia nos sorprende más y más. Rie tanto que no nos lo podemos creer, el cambio que ha hecho en solo 4 dias. Hoy nos esperaba en su habitación sentadito en una silla, solito con la cuidadora, porque el resto de niños estaban en el jardin jugando. A él lo dejan arriba porque saben que lo tenemos que ir a buscar.
Cuando abres la puerta cada día de la habitación y le ves su carita no se puede explicar con palabras lo que uno siente. Nosotros llegamos corriendo por los pasillos para no perder ni un segundo de estar con él.
Como anécdota, ayer sábado con los nervios de salir rápidos del apartamento (Joana) se fué en zapatillas de estar por casa y hasta llegar al orfanato no nos dimos cuenta nadie .
Hoy como sólo hemos ido por la mañana, hemos tenido un poco de tiempo libre. Hemos ido todo el grupo a comer al parque (como nos dijo Rosa) y la verdad que está muy bien.
Luego hemos ido a dar una vuelta por los grandes almacenes (Ana dice el CORTE INGLÉS kazajo) que aunque sea domingo está abierto.
Deseando que llegue mañana.......

9 Comments:

Anonymous Anónimo said...

M'alegro molt que estigeu disfrutant aquest viatge tant com nosaltres, espero que entre el grup també flueixi aquest esperit alegre i optimista que transmeteu vosaltres. M'ha fet molta ilussió que anessiu al parc per a mi va ser una experiència molt molt bona, ens va començar a fer un grup. Agafeu aquets diumenges a la tarda com una preparació per la distancia entre el primer i el segon viatge, sento comunicar-vos que es fa llarg. Sabeu si faran el possible perque aneu la primera setmana d'agost ? Espero que facin el possible perque no us separeu gaire. Una petó i que seguiu en bona ruta aquets viatge que sé que va més enllà que qualsevol viatge.

Rosa

9:31 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Hemos seguido con interés vuestro blog y estamos muy contentos de que el momento haya llegado. Esperamos que pronto estéis de vuelta en casa con el pequeño.

Un abrazo

Javier y Natalia (Gran Canaria)

10:49 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Que bien se os ve a tod@ en la foto...bueno "muy felices"... me alegra mucho, sobre todo lo que contáis de Ricard, sobre sus progresos motrices y de vínculos. Creo que eso es lo más importante. No dejéis de transmitirnos vuestras vivencias porque nos ayuda a seguir caminando en este sendero lleno de baches.
Un abrazo.
Sandra Toboso.

8:11 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

Voleu dir que en aquesta Coca Cola de la foto ni hi havia alguna cosa més. Feu molt bones cares.!!!!!!

A disfrutar,

Helena

3:40 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Quina cara de felicitat feu tots !!!!
És fantàstic, veig que la maternitat/paternitat senta estupendament.

Esperant poder fer la vostra cara de felicitat al mes de setembre,

Esther

8:44 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

Quina cara de felicitat feu tots !!!!
És fantàstic, veig que la maternitat/paternitat senta estupendament.

Esperant poder fer la vostra cara de felicitat al mes de setembre,

Esther

8:44 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

HOLA,QUE TAL SE QUE ESTAIS MUY BIEN,HE VISTO LA FOTO DEL BLOQ Y SE OS VÉ A TODO EL GRUPO UNA CARA DE ALEGRIA INMENSA.
OS HECHAMOS MUCHO DE MENOS LA VERDAD,Y CON GANAS DE ABRAZAROS.
UN BESO Y ABRAZO PARA MI SOBRINO QUE CADA DIA ESTAMOS MÁS CONTENTOS CON EL TODA LA FAMILIA,Y PARA VOSOTROS TB.
MONTSE

9:41 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

¡Qué recuerdos me trae esto de Karaganda!. Estuvimos allí en Noviembre 04 pero parece otra ciudad porque nosotros la vimos cubierta de nieve y a 20 bajo 0.

A todos los que estais allí ahora, por favor haced fotos de todos los niños de vuestros grupos porque para los que esperamos ir (pronto a por el segundo) nos encantaría tener fotos de cuando nuestros hijos eran más pequeños.
Muchas gracias y ¡muchísimas felicidades por vuestr@s hij@s!

Pilar, Narcís y Maksat

11:41 a. m.  
Anonymous Anónimo said...

Enhorabuena a todos.
Acabo de ver las fotos de mi sobrinito Iraitz y me ha parecido el sobrino más bonito y guapo del mundo. ¿Sería posible que pusierais una foto con todos los sobrinitos?
Debe de ser una alegría inmensa encontraros ya con él en los brazos, después de lo que habéis pasado, espero que todo vaya bien.
Muxuak guztientzat, eta berezi berezia Elena eta Iraitzentzat.
Jesus

9:39 a. m.  

Publicar un comentario

<< Home

cursos inglescontadoresvideos gratiscontadores webcontactoscompartir piso